Torres del Paine

Sábado 7 de Febrero

Vanmorgen hebben we bijtijds ontbeten zodat we nog wat tijd hadden om te internetten. Om 11 uur waren we terug bij Kay en hebben we nog een tijdje zitten kletsen. Ze heeft van al haar gasten, tot nu toe zo’n 2000 in 15 jaar, een foto, dus we zijn ook op de foto gegaan samen met Marcus en Imagen. Rond kwart voor 12 werden we opgehaald voor onze transfer naar het vliegveld. Er stond al een hele rij voor de check-in en het ging erg traag allemaal, dus we waren pas rond 2 uur door de check-in en de douane. Het vliegtuig was netjes op tijd, maar we zijn met zo’n 50 minuten vertraging vertrokken. We hadden al van Kay gehoord, news travels fast, dat gisteren iemand met het voetballen zijn enkel en been had gebroken en dat er op basis van de röntgenfoto’s besloten zou worden of hij naar Santiago moest om daar geopereerd te worden. En ja hoor, er kwam iemand in rolstoel aan en die zou als eerste aan boord gaan, samen met nog 2 gewonden, maar die wel zelf konden lopen. Die waren dus zo aan boord, maar met de rolstoel ging het allemaal een stuk minder vlot. Ze wilden ’m met een vrachtwagen waarmee de cateringkarren aan boord worden gebracht omhoog brengen, maar om een of andere reden ging de bak niet hoog genoeg, dus dit ging niet lukken. Nadat ze hier een hele tijd mee bezig waren geweest, kwam er een legerwagen aan. Echt ongelooflijk, er lopen daar tig militairen, je zou verwachten dat die best een rolstoel via de trap omhoog kunnen tillen. Uiteindelijk lukte het met de legerwagen wel dus toen konden wij ook aan boord. In Punta Arenas zijn we snel van boord gegaan en direct gevraagd waar we de bus konden regelen. We hebben de busmaatschappij gebeld, maar konden helaas geen telefonische reservering maken, dus we moesten toch naar de stad. Net voor half 7, de tijd dat de bus naar Puerto Natales zou vertrekken, kwamen we bij de bus aan, maar helaas hadden ze geen plek meer voor ons. We hebben nog snel navraag gedaan bij 2 andere maatschappijen, maar die zaten ook vol, dus we hebben plekken voor de bus van 8 uur gereserveerd. We waren allang blij in ieder geval nog te kunnen vertrekken, anders zou onze hele planning in de war geschopt worden. We hadden dus nog 1,5 uur voordat we zouden vertrekken dus zijn het centrum ingelopen. We moesten nog pinnen en fotorolletjes kopen, dus daar hadden we mooi de tijd voor. Ook gelijk als avondeten wat sandwiches gekocht en daarna zijn we teruggegaan naar de bus. Onderweg hebben we allebei lekker geslapen, dus de 3 uur naar Puerto Natales waren zo voorbij. We zijn lopend naar ons hostal gegaan. De eigenaar was erg blij ons te zien, hij was bang dat we niet meer kwamen, omdat het al zo laat was. We hebben snel alle bussen met hem geregeld en zijn daarna gaan slapen.

Domingo 8 de Febrero (?+5.9km, 6 uur)

Het was een korte nacht, doordat we allebei niet konden slapen en alweer vroeg op moesten. Tegen 8 uur werden we door de bus opgehaald en vertrokken we richting Torres del Paine. Na 2 uurtjes waren we bij de ingang van het nationale park waar we ons moesten registreren. Vanaf hier konden we of 2 uur lopen of 15 minuten met een transferbusje gaan. Aangezien we sowieso nog 6 uur lopen voor de boeg hadden, hebben we voor de transfer gekozen. We werden bij Hosteria Las Torres afgezet en vanaf daar zijn we naar onze refugio, El Chileno, gelopen. De zon scheen volop en het was 2 uur lang heuvel op, dus het was een erg zware dobber. Het laatste stuk liepen we vol in de wind, waardoor we soms moeite hadden ons staande te houden en tegen de berg werden aangedrukt. Gelukkig stond de wind de goede kant op, naast ons was namelijk een enorm diep dal met een stromende rivier. Na zo´n anderhalf uur zagen we de refugio liggen, een enorme opluchting! Na een kwartier waren we er en hebben we eerst ingecheckt en daarna even uitgerust. We hadden voor vandaag nog een klim naar het uitzichtpunt in de planning staan en het was buiten strakblauw, dus we zijn niet al te lang binnengebleven. Het eerste uur ging de wandeling door het bos, het was soms behoorlijk stijgen, maar achteraf gezien stelde het niks voor in vergelijking met het laatste uur. Dit was namelijk steil omhoog, al klauterend over enorme rotsen. Erik had hier voordeel aan z´n lange benen, maar voor Kirstin was het soms echt op handen en voeten klauteren. Hoe hoger we kwamen, hoe meer last we kregen van de wind. Soms moesten we helemaal tegen de rotsen aanhangen, om niet van de berg te worden geblazen. De klim was echt enorm zwaar en een hele uitputting, maar absoluut meer dan de moeite waard. Eenmaal boven aangekomen, hadden we prachtig uitzichten op de 3 Torres en een mooi groen gletsjermeer op de voorgrond. We zijn bijna 2 uur bovengebleven om van het geweldige uitzicht te genieten en daarna zijn we aan de afdaling begonnen. Over het eerste, steile gedeelte hebben we precies een uur gedaan. Het was enorm zwaar voor onze knieën en door de inmiddels sterk aangewakkerde wind soms ook echt heel erg link, we konden ons soms maar net staande houden, maar we zijn met veel geklauter veilig beneden gekomen. Toen we eenmaal weer in de refugio waren, hebben we eerst lekker een douche genomen en daarna konden we aanschuiven voor het avondeten. We kregen spinazie soep, aardappelpuree met goulash en aardbeien als toetje. We hadden ´s middags niet echt geluncht, dus we waren wel toe aan een goede maaltijd. We waren allebei flink moe van de klim van vandaag, dus we zijn lekker op tijd gaan slapen. We hebben een slaapzaal voor 8, maar we liggen maar met 1 ander stel, dus het is vrij rustig. Gezien de zwaarte van de klim naar de Torres hebben we besloten morgenochtend niet in het donker voor de zonsopgang naar boven te klimmen. Vandaag hadden we al een prachtig uitzicht door de strakblauwe lucht achter de Torres, dus we hebben al enorm veel geluk gehad en zien de klim voor een tweede keer niet zitten. Het is hier in de omgeving ´s ochtends ook vaak bewolkt, dus we willen niet het risico nemen voor niks naar boven te gaan. De vermoeide benen en knieën hebben uiteindenlelijk de doorslag gegeven.

Lunes 9 de Febrero (?+11km, 5 uur)

We hebben lekker tot 8 uur uitgeslapen en zijn daarna gaan ontbijten. We kregen een of andere pap, ongetwijfeld een goed begin voor een dag wandelen, maar we kregen het echt niet weg. We kregen ook nog toast met jam en ei, dus we konden met een goed gevulde maag vertrekken. We waren blij niet in alle vroegte te zijn vertrokken, de Torres zaten nog helemaal in de wolken. Uiteindelijk zijn we om kwart voor 10 vertrokken. We moesten eerst een behoorlijk stuk klimmen, maar daarna was het ruim een uur bergafwaarts. Was ook niet echt een pretje met onze zere knieën, maar we hebben het weer gered. Het eerste stuk was het best fris, mede door de harde wind, maar eenmaal lager aangekomen, liepen we weer lekker in de zon. Na deze eerste afdaling was het nog 3,5 uur richting refugio Los Cuernos. Erik had een vrij vlakke wandeling langs het meer voorspeld, maar dit bleek allesbehalve het geval te zijn. Het eerste stuk was weer een klim omhoog en daarna was het een afwisseling van dalen en klimmen. We dachten op een gegeven moment een flink eind te zijn, maar toen kwamen we een bord tegen waar op stond dat we nog 2 uur moesten … zucht! We hebben eerst maar plekje uit de wind gezocht voor onze lunch. Het stuk daarna was het soms echt een gevecht tegen de wind, Kirstin kon zich 1 keer niet staande houden en werd de bosjes naast het pad ingeblazen. Met als gevolg een hand en een been vol met stekels … pijnlijk! Ieder uur ging er wel een ander lichaamsdeel zeer doen, maar we hebben alles weer weten te trotseren en waren om 3 uur bij de refugio. Net op tijd want even daarna begon het flink te regenen. We hebben eerst weer lekker een douche genomen en daarna hebben we tot het avondeten uitgerust.
Onze slaapkamer is een stuk drukker in vergelijking met gisteren, nu zijn 7 van de 8 bedden in gebruik.
Hetzelfde stel als afgelopen nacht en verder nog 3 mannen. Verder hebben we ons plan voor morgen gemaakt. We moeten eerst zo´n 2 uur naar een camping en vanaf daar kunnen we Valle de Francés in. De hele wandeling door deze vallei kost zo´n 6 uur en daarna is het nog 2 uur naar refugio Paine Grande. We hebben gehoord dat het stuk door de vallei ook erg pittig is door de vele stenen, dus we kijken hoe we ons morgen voelen en of het qua weer de moeite waard is om de vallei in te gaan.

Martes 10 de Febrero (24.1km, 8.15 uur)

Vandaag zou de zwaarste dag van de tour door Torres del Paine worden. We konden het echter zo zwaar maken als we zelf wilden. Het stuk in Valle de Francés zou bepalen hoeveel we vandaag zouden lopen. We waren vroeg aan het ontbijt, maar het leek of ze het voor het eerst deden. Iedereen zat stipt om half acht klaar voor het ontbijt en ze waren nog niet eens met de voorbereidingen begonnen. We gingen uiteindelijk pas om half negen de deur uit. We waren nog geen 5 minuten onderweg en we kwamen er achter dat we de lunchboxen vergeten waren. Erik is dus teruggelopen. Ook de lunchboxen waren nog niet klaar, dus ook daar moest nog op gewacht worden. Het eerste stuk naar Campamiento Italiano ging vrij vlot en in nog geen twee uur waren we daar. We hadden geen zin om met alle bagage de vallei in te gaan, dus hebben we één pack met de kleren op de camping naast het huisje van de ranger achtergelaten. Het was inmiddels slechter weer geworden en het was afwisselend droog en regen. Het eerste stuk van de vallei was echt klauteren over rotsen, maar na een half uur kwamen we in een bos uit. We hadden afgesproken dat we tot het eerste uitkijkpunt zouden gaan. We hadden onderweg een heel mooi uitzicht over de gletsjer Francés. Na een uur kwamen we bij het uitkijkpunt en waren allebei nog redelijk fit.. Het weer was nu echt slecht geworden, maar zolang je in het bos stond had je er geen last van. Op het uitkijkpunt kwamen we echt midden in een hagelbui en liepen dus snel door om weer droog te staan. We bleven eigenlijk gewoon doorlopen en hadden het idee dat we de vallei wel uit konden lopen. Na anderhalf uur hadden we het echt helemaal gehad, maar we hadden al een half uur extra gelopen en het zou nog een half uur naar Campamiento Britanico zijn, het einde van de vallei. Dit hele half uur was in het bos, dus het zou zonde zijn om terug te gaan. We hadden net besloten om nog vijf minuten door te gaan, want we zaten er echt helemaal doorheen, toen we de Oostenrijkers weer tegenkwamen. Ze waren in campamiento Britanico geweest en gingen terug want er was niks te zien en het zag er niet naar uit dat het weer beter zou worden. Het was nog 500 meter naar de camping dus die hebben we nog even gelopen, om in ieder geval te kunnen zeggen dat we er geweest zijn. We hebben op de camping onder een zuil onze lunch gegeten en zijn daarna snel teruggegaan, want het was echt super koud. Het bleef maar hagelen en op de uitkijkpunten konden we ons echt maar net staande houden door de wind. We hebben een aantal foto’s gemaakt, maar verwachten er niet veel van. We zijn snel teruggegaan en waren sneller beneden dan we over de heenweg gedaan hebben. Helemaal gebroken kwamen we aan in Campamiento Italiano en de gedachte dat we nog 2 uur moesten lopen, was echt verschrikkelijk. Onze backpack lag er gelukkig nog en we hebben na even tien minuten te hebben gerust het laatste stuk ingezet. We moesten eerst over een brug waar op stond dat er maar twee personen tegelijk op mochten, erg geruststellend. We zijn er veilig overheen gekomen en gelukkig was het pad goed te lopen. Het was wel erg nat door de regen, die maar niet wilde stoppen vandaag. Na twee vermoeiende uren zagen we dan eindelijk refugio Paine Grande. Helemaal gesloopt kwamen we de lobby in, vroeg die dame naar ons paspoort. Alsof we niks beters te doen hadden dan ons paspoort te zoeken in onze tassen. We wilden alleen een bed. We hebben onze spullen op de kamer gegooid en zijn op een bank neergeploft en hebben de laatste Pringles gegeten. Die hadden we wel verdient. We hebben lekker gedoucht en konden toen gelijk aan het avondeten. We hebben samen met het Oostenrijkse stel gegeten en aangezien zij hetzelfde hadden gedaan als wij vandaag hadden we een goed onderwerp om over te praten. Na het eten en een verdient biertje zijn we gelijk naar bed gegaan. Eenmaal op de kamer bleek een van onze kamer genoten te snurken. Dat konden we er echt niet bij hebben. Erik heeft haar wakker gemaakt en daarna stopte het even en zijn we snel in slaap gevallen.

Míercoles 11 de Febrero (11km, 4 uur)

Gebroken werden we vanmorgen wakker. Maar tijd om te zeuren was er niet, we gingen vandaag namelijk nog richting refugio Grey vlakbij de Grey gletsjer. Het zou drie en een half uur lopen zijn, maar gezien onze toestand en de erg harde wind verwachtten we al er langer over te doen. We hadden de hele dag voor het stuk, dus we hadden geen haast om weg te gaan. Paine Grande is een stuk groter en luxer dan de vorige refugios, maar voor ons was het net iets te massaal. Als er Duitsers gaan zingen rond het haardvuur dan rennen wij liever weg… Rond half elf hebben we de bergschoenen weer ondergeknoopt en zijn we op pad gegaan. Het eerste stuk was nog zonnig met wolken richting de bergen, maar het waaide al erg hard. Verderop werd op de kaart werd al gewaarschuwd voor harde wind en dat was niet gelogen. We hadden pal wind tegen en op sommige stukken kon je gewoon niet doorlopen en moest je echt in de wind gaan hangen om niet omver geblazen te worden. Het ontnam je op sommige stukken ook echt het ademhalen. Het hele stuk langs het water stond er erg veel wind. Wel mooie uitzichten op de gletsjer Grey, maar de regen zorgde ervoor dat we geen foto’s konden maken. Uiteindelijk hebben we er vier uur over gedaan en waren weer best moe toen we aankwamen. We zijn naar onze kamer geweest en hebben even gewacht of het weer iets beter zou worden. Er is namelijk een mirador dicht bij de refugio met uitzicht op de gletsjer. Het weer werd maar niet beter, dus rond vijf uur zijn we maar gewoon gegaan. We hebben hem gezien, maar het regende zo hard en we hadden de regen pal in de lens dat we weer geen foto’s konden nemen. We zijn doorweekt maar weer teruggekeerd naar de refugio. Na een lekkere douche hebben we tot het eten het reisverhaal bijgewerkt, naar de voorbij drijvende ijsschotsen gekeken en na het eten zijn we lekker naar bed gegaan. Hopelijk is het morgen beter weer, zodat we nog wat foto’s kunnen maken. Het zal toch niet dat we het hele stuk voor niks hebben gelopen…

Jueves 12 de Febrero (11km, 4 uur)

We wilden eigenlijk de boot hebben bij Paine Grande om 12:30, dat zou betekenen met pauzes dat we uiterlijk om 8 moesten beginnen met lopen en geen vertraging moesten oplopen onderweg. We hadden gisteravond al gevraagd of we de lunchpakketjes vroeg konden krijgen zodat we geen vertraging door hun inefficiëntie zouden oplopen. We wilden de Grey gletsjer nog zien zonder regen, dus we hadden de wekker om zes uur gezet. Dan konden we voor het ontbijt van half acht nog even naar de mirador lopen. De wekker ging uiteindelijk om zes uur, maar we hoorden al dat het nog steeds regende. We zijn dus maar in ons bed blijven liggen totdat we eruit moesten voor het ontbijt. Tijdens het ontbijt hebben we besloten om de vroege boot te laten varen en te gaan voor de boot van half zeven ‘s avonds. Dan zouden we wel heel laat in Puerto Natales zijn, maar dan konden we wachten tot twaalf uur in de hoop dat het nog droog zou worden. Er zou ook een boot vanaf de refugio naar een ander punt in het park gaan vanwaar we weer een transfer konden krijgen naar de bus naar Puerto Natales. We hebben na het ontbijt daar wat informatie over ingewonnen, maar dat zou 45 euro per persoon moeten kosten en met dit weer een beetje zonde van het geld. Bovendien wilden we wel heel graag de tocht al lopende af maken. Het bleef maar van dat slechte weer en alle toeristen zaten hoopgevend naar buiten te turen. Om elf uur regende het nog zo, maar zijn we toch maar even naar buiten gegaan. We kwamen wat grote ijsschotsen aan drijven en die wilden we even zien. We zijn dus even wat geklommen door de bosjes en kwamen drijfnat weer terug in de refugio. Om twaalf uur leek de lucht iets lichter te worden en besloten we met regenponcho aan de tocht terug te beginnen. Het was inmiddels gestopt met hard regen en miezerde nog een beetje. We zijn toch nog even naar de mirador gelopen, want je weet maar nooit. Eenmaal boven was het gestopt met regenen en waaide het alleen nog super hard. In de verte zag Kirstin de lucht opentrekken, dus we besloten te wachten om te kijken of het nog beter zou worden. We hadden uiteindelijk geluk, want zelfs de zon ging nog even schijnen. We hebben dus snel wat foto’s gemaakt en toen we besloten echt te moeten gaan lopen, trok het weer helemaal dicht en regende heet weer. Echt even geluk gehad. Het stopte al snel weer met regenen en al snel brak de zon weer af en toe door wat het weer erg warm maakte. De jassen en regenponchos werden uitgetrokken en we marcheerde vrolijk verder. Het waaide nog steeds best wel, maar niet zo hard als gisteren. We hadden nu de wind in de rug, dus die gaf een zetje de goede richting op. Het ging eigenlijk best prima, tot de laatste afdaling van een uur. Kirstin kreeg weer erg veel last van haar knie en kon hem eigenlijk niet meer buigen. We hadden gelukkig de tijd en we hadden het eerste stuk best rap gedaan. Uiteindelijk kwamen we naar vier uurtjes bij refugio Paine Grande aan anderhalf uur voordat de boot zou gaan. We hebben nog wat gedronken en hebben vervolgens in de rij gestaan voor de boot. Er kunnen namelijk 80 man op en we wilden de boot niet missen. Uiteindelijk kwam de boot een half uur te laat, maar gelukkig wachten de aansluitende bussen gewoon totdat de boot binnen is. Dat weten ze toch wel goed te regelen hier. De boot deed er trouwens een half uurtje over en is enkel gevuld met toeristen en backpacks wat best een grappig gezicht was al die backpack op een grote hoop. We kwamen uiteindelijk om half elf in Puerto Natales aan en aangezien we allebei van de vermoeidheid in de bus in slaap waren gevallen, hadden we niet gemerkt dat het weer zo verschrikkelijk aan het regenen was. Kirstin kon echt nauwelijks meer lopen, dus we zijn erg langzaam naar het hostal gelopen. We kwamen als twee verzopen katjes aan, maar kregen weer een warme welkom van Alejandro. We hebben weer een mooie kamer en hij heeft ook de bus tickets al geregeld voor morgen. We hebben de spullen gedropt en zijn naar de pizzeria gegaan. Erik had Kirstin pizza beloofd als beloning voor inspanning van de afgelopen dagen. Hij smaakte dan ook prima en zijn daarna veer vlug, nou ja relatief dan, terug gegaan want morgen moesten we weer vroeg de bus hebben.