Stanley en de Kings

Sábado 31 de Enero
Vanmorgen moesten we weer vroeg op, onze vlucht naar Punta Arenas en door naar de Falklandeilanden vertrok om 10 voor half 9. We dachten vroeg te zijn, maar het was al erg druk bij de check-in. Voor alle binnenlandse vluchten stond iedereen door elkaar, erg handig. Het ging op de bekende Zuid-Amerikaanse manier van werken, dus Erik is tussendoor alvast het hotel gaan betalen. Het idee was eigenlijk om eerst in te checken en daarna terug te gaan naar het hotel om daar te ontbijten, maar qua tijd konden we dat niet meer redden. Eenmaal aan boord hadden we dus enorme trek, maar het ontbijt was erg karig; droge crackers, een mueslireep en een chocoladereep. Het is niet echt te volgen bij LAN, op de ene vlucht krijg je heel veel en op een andere juist weer heel weinig. Op dit moment zitten we in de transferruimte op de luchthaven van Punta Arenas. Er blijkt een technisch mankement te zijn, dus we hebben een uur vertraging. We hebben net gezien dat de rechtermotor openstaat, dus die moeten ze maar even goed fixen. De broodjes op dit “enorme” vliegveld zijn inmiddels al uitverkocht, dus hopelijk gaat het niet al te lang duren.

Nou, het uurtje wat men van te voren had voorspelt klopte, dus we gingen met een uur vertraging door naar de Falklandeilanden. We kregen in het toestel weer alleen een snack en we deden echt een moord voor een gewone sandwich of iets dergelijks. Gelukkig was de vlucht maar anderhalf uur. Eenmaal geland op Mount Pleasant zag je gelijk dat het een militaire basis was. Echt oorlogsgebied zoals sommige het noemen. Erik durfde boven op de trap een foto van het toestel te maken. Eenmaal beneden aan de trap vroeg de man die daar stond of wij zo vriendelijk wilden zijn deze foto te deleten. Dat hebben we om niet gelijk het land uit geschopt te worden braaf gedaan. De koffers waren er snel en ook de douane ging soepel, maar toen begon de ellende. Er stond iemand ons op te wachten voor de transfer en het was 30 pond. We hadden alleen dollars nog, dus Erik vroeg of er op de luchthaven een ATM was. De dames lachten schaapachtig en zeiden al lachend nee. Eenmaal in de bus zeiden we tegen elkaar, waarom ze zo raar deden en Kirstin zegt er zal in Stanley toch wel een ATM zijn. Erik had de Lonely Planet uitvoerig bestudeert, dus die pakt hem vol goede moed uit de tas. Kirstin gaat bladeren en roept opeens er is geen ATM op de Falklandeilanden en de bank waar je geld kan halen met credit card gaat maandag om 8:30 open. Het zweet brak ons uit. Erik had geheel over het toch wel cruciale woordje NO heen gelezen. We zagen onze hele trip in duigen vallen want ze moeten maandagochtend vliegen en weten dus niet hoe laat we vliegen en of we nog langs de bank kunnen. We konden er op dat moment niks aan veranderen en hopen dat we het busje wat inmiddels vertrokken was met dollars konden betalen. Door alle stress hebben we maar half van het prachtige landschap kunnen genieten. Er is hier werkelijk niks. Alleen gras, stenen en een weg en her en der een schaap langs de weg. We hadden echt verwacht veel schapen te zien, maar dat viel reuze mee. Je moest echt goed zoeken. Na een half uur stressen en noodscenario’s verzinnen, reden we Stanley binnen. We werden gedropt bij ons B&B, wat makkelijk te herkennen was aan de tientallen tuinkabouters in de tuin. We konden gelukkig met dollars betalen, maar dat was wel gelijk een derde van het geld wat we bij ons hadden. Kay, de eigenaresse van het B&B is erg aardig. We kregen gelijk thee met brownie’s. Er is met ons ook een alternatieve Engelse journaliste aangekomen, wat een apart figuur, maar ze is wel aardig.

We hebben gelijk Kay ons probleem uitgelegd en Kay kon ons jammer genoeg niet geruststellen. Het kan zijn dat we maandag op de vroege zeven uur vlucht zitten en dan kunnen we niet langs de bank. Figas kunnen we morgen pas bellen, want dan weten we pas hoe laat we vliegen, wat een ellende. Kay zei wel dat ze ons eventueel wat geld kan lenen, maar dan moesten we haar garanderen dat we vrijdag voor drie uur terug zijn want dan gaat de bank dicht en op zaterdag gaan we weer terug. Ook dat kunnen we niet garanderen, want we kunnen donderdag pas bellen hoe laat we vrijdag worden opgehaald van Sea Lion Island.

De Engelse ging nog lopen naar Gipsy Cove waar een Magellanic pinguïn kolonie zit. Dat leek ons ook leuk, misschien een goed idee om onze zinnen te verzetten. Maar eerst wilden we het eerste noodscenario uitvoeren. Wat winkels en het hotel van Stanley langs of we daar misschien met onze creditcard geld mogen halen. Bij het hotel was de manager er niet, dus daar moesten we later terug komen, maar ze gaf al aan de ze dat alleen voor gasten doen. We winkel stond op het punt te sluiten, het was namelijk inmiddels zes uur. We hebben op onze knieën gelegen en gesmeekt om geld, maar ze hebben een zero-tolerance policy. Daar had Kay ons al voor gewaarschuwd, maar we moesten het toch proberen. We zijn vervolgens de tocht begonnen naar Gipsy Cove. Het is anderhalf uur lopen en we hetzelfde terug, dus dat zou een latertje worden, maar we wisten niet of we anders nog tijd voor zouden hebben. We waren net tien minuten aan het lopen, toen er een landrover naast ons stopte. Het was Patrick Watts van onze tour van morgen. Hij vroeg wat we gingen doen en toen we zeiden dat we naar Gipsy cove gingen zei hij dat dat wel heel ver is. Hij ging er toevallig met de toeristen in zijn landrover heen en wilde ons wel een lift aanbieden. We moesten dan wel terug lopen. Geen probleem, dat scheelde weer anderhalf uur lopen. Tijdens de rit zagen we pas echt goed alle mijnenvelden die ten oosten van Stanley liggen. Echt super veel. Onderweg legde Patrick wat shortcuts uit hoe we het snelste terug konden lopen. We kwamen net buiten Stanley de Engelse vrouw uit de B&B die dapper aan het lopen was. Patrick naam ons gewoon mee bij Gipsy Cove alsof we gewoon bij de tour hoorden. Er liggen daar allemaal mijnenvelden , maar aan het einde is een strandje waar ze niet liggen. Met Patrick klommen we over de bedrading heen en tussen de pinguïns naar beneden. Patrick legde uit dat aangezien dit geen prikkeldraad was je daar veilig overheen kan klimmen. Hij zal het wel weten…

Het was echt super leuk en je komt zo dichtbij. Allemaal jonkies in de nesten en de ouders op het strand. Patrick moest verder en liet ons op het strand achter. Hij legde uit dat er normaal een wachter was die je niet op strand toeliet, maar nu het rustig was, is hij er niet. We hebben daar nog even rondgekeken en foto’s gemaakt. We zijn maar hetzelfde pad terug gelopen en zijn vervolgens netjes op het pad gebleven. De Engelse vrouw was nog steeds niet aangekomen en toen wij aan de terugweg begonnen, zagen we haar in de verte aan komen lopen. Ze herkende ons niet toen we langs haar liepen, daarnet legde ze uit dat ze er niet vanuit ging dat wij het waren, want wij waren toch later begonnen. Op een gegeven moment kwamen we bij het punt waarvan Patrick had gezegd dat we daar de weg konden afsnijden. De weg ging om een heuvel heen, maar lopend kon je erover heen. We zijn als bange schijters in de banden sporen die er liepen, gaan lopen want we waren bang per ongeluk toch op een mijn te kunnen stappen. Je weet dat Patrick je niet een mijnenveld instuurt, maar toch weet je niet of je precies loopt zoals hij zei. We zagen de weg in de verte dus het zal wel goed zijn. Alleen de stukken waar geen bandensporen liepen, waar best creepy. We zijn natuurlijk veilig aan de overkant gekomen. Toen we net een kwartier verder waren en net de brug waren gepasseerd stopte er een landrover naast ons. Het was Donald de lokale politieagent, of we een lift wilde naar Stanley. Dat duurde niet lang om er over na te denken. We hebben uitgebreid gekletst en hij legde ons uit dat je nooit zonder indicatie op een mijn kan lopen. Alle locaties waar mogelijk een mijn ligt zijn duidelijk aangegeven. Hij zei dat de Argentijnen geen kaarten bij hielden van waar ze precies de mijnen hebben neergelegd. Na hun overgave hebben de Argentijnen gezegd in welke gebieden ze mijnen hebben geplaatst, inclusief de mogelijke plaatsen. De Britten hebben vervolgens alles gewoon afgezet. Het kan dus best zijn dat er mijnenvelden zijn waar geen mijn in ligt. Donald had toch niks te doen, dus hij vroeg of we nog wat wilden zien van Stanley of de omgeving. We zijn net voorbij Stanley op een heuvel naar de zonsondergang gaan kijken. Je had daar een mooi beeld op de bergen waar de Britten overheen zijn gekomen om Stanley te bevrijden. Donald bood nog aan of we bij hem pasta wilden komen eten, maar dat aanbod hebben we afgeslagen, want we waren erg moe en wilden eigenlijk snel wat eten en naar bed. We moesten ook nog langs het hotel om om geld te bedelen. Hij heeft ons vervolgens nog alle highlights van Stanley laten zien, wat handig is voor zaterdag dan kunnen we alles makkelijk vinden. Hij heeft ons uiteindelijk bij Kay’s huis weer afgezet.

We zijn gelijk naar het hotel gelopen en de manager was aanwezig. We wilden eigenlijk ook iets eten, maar het restaurant was om negen uur dicht. Hij wilde ons wel helpen, maar zijn credit card apparaat kan geld geven. Erik vroeg of als we iets kochten en terug brachten of dat wel kon en daar reageerde hij positief op. Hij zegt hoeveel hebben jullie nodig hebben jullie aan 5 pond genoeg. Ehhhhhhh… Hij begreep de ernst van de zaak dus echt niet. We vroegen of meer niet mogelijk was, maar hij kon als we echt niks anders anders hadden ons wel helpen tot 50 pond. Die man weet echt niet wat we allemaal moeten betalen. Dat was dus een dubbele diepe teleurstelling. Onze enige hoop is nu dus nog dat onze vlucht van maandag vertrekt nadat de bank opengaat. We moesten toch nog iets eten, dus we zijn naar de lokale snackbar gegaan. Tussen allemaal dronken Engelsen hebben we allebei een hamburger op en drinken voor de tour van morgen gekocht. We konden betalen met dollars, dus dat was mooi. We zijn gelijk naar huis teruggegaan en hebben met Kay en de Engelse vrouw nog thee gedronken. We slapen boven bij Kay en het is echt net of je bij oma aan het logeren bent, echt super leuk. Kay heeft voorgesteld om de tour van morgen voor te schieten, dus we kunnen in ieder geval naar de koningspinguïns waar we uiteindelijk voor komen. Het is nog een dag in onzekerheid. Morgenavond weten we meer.

Domingo 1 de Febrero

Kay had ons ontbijt netjes klaar om kwart voor acht zoals we gevraagd hadden en ze had ook al onze lunch klaargemaakt die we mee konden nemen op de tour. Door alle commotie zijn we gisteren vergeten naar de winkel te gaan. Kay belde tijdens het ontbijt naar Figas of ze al iets wisten over onze vlucht, zodat we met wat minder zorgen op tour zouden gaan. De dame van Figas zei dat niks nog zeker is, maar dat we waarschijnlijk om tien uur op de luchthaven moeten zijn. Dat zou betekenen dat we dus precies genoeg tijd hebben om eerst naar de bank te gaan. Dat gaf wel wat meer rust, maar toch was nog niks definitief.

Dave, een chauffeur van Patrick kwam ons ophalen en we waren in totaal met drie landrovers. Het was wel netjes want Patrick had nog iemand gevonden met wie we onze landroverkosten konden delen, dus dat scheelde weer. Onderweg heeft Dave van alles uitgelegd en veel verhalen over vroeger verteld. Het eerst uur is over een gravel weg, maar daarna ga je echt wildernis in. Volunteer point, wat onze bestemming was, ligt heel afgelegen, maar staat bekend om de grootste koningspinguïn kolonie van de Falklandeilanden. Het was echt een gehobbeld en we waren blij dat we niet hoefden te rijden, laat staan navigeren. Ze hadden regen voorspelt, dus we reden flink door om maar op tijd daar te zijn. Er is niks frustrerender dan tweeënhalf uur in een landrover te zitten met mooi weer en niet weten of het straks regent. Erger was nog dat het geheel dicht ging trekken toen we nog ruim een uur moesten. Toen we er eindelijk waren, was het gelukkig nog droog. We hadden vier uur om rond te wandelen. We zijn gelijk naar de koningspinguïns gelopen. Wat een mooi gezicht. Je kan ze echt super dicht benaderen. We zijn rustig naast ze gaan zitten en het fototoestel maakte overuren. Vooral bij de kleintjes van nog geen drie weken oud. Echt mooi om van zo dichtbij de ouders het kind te zien voeren. Bij het water zat een gentoo pinguïn groep. Deze zijn een stuk banger dan de koningspinguïns, maar als je rustig gaat zitten lopen ze gewoon rond je. Vervolgens zijn we naar het strand gegaan. De pinguïns hobbelen daar langs de duinen richting de zee. Echt super leuk. Op een gegeven moment zijn we teruggelopen. We wilden even weg van alle andere toeristen. We liepen terug naar de koningspinguïns en zagen er in verte vijf richting de duinen lopen. We zijn recht in hun pad naar de zee gaan zitten precies waar ze naar beneden komen. Ze liepen langs ons alsof we gewoon graspollen waren. Echt een mooie belevenis en prachtige afsluiting van een super vette dag. We wilden geen tijd besteden aan lunchen, dus we hebben onze lunch gepakt toen we terug gingen rijden. Heel toepasselijk hebben we teruggereden terwijl een cd van Elvis Presley ’The King’ opstond.

Eenmaal terug bij Kay riep ze meteen dat de vlucht pas om tien uur gaat morgen, dus dat was echt goed nieuws. Morgen dus vroeg naar de bank om geld te halen. Het lijkt alsof we erg veel geluk hebben gehad, maar eerst het geld in de hand en dan kunnen we weer rustig ademhalen. We hebben met Kay thee gedronken en de foto’s van de dag bekeken. We wilden niet te laat slapen, dus zijn naar een restaurant gegaan om te eten. We hadden noodgedwongen twee avonden burgers gegeten, dus we waren wel toe aan een goed bord eten. Ze hadden super lekkere Argentijnse steaks, maar dat kunnen ze niet zo noemen hier natuurlijk. Dus op de kaart stond heerlijk steaks uit Uruguay. Het was best een chique restaurant. Het was zondagavond, dus alle Engelse in nette kleding, met her en der een toerist met een trui en verwaaide haren. We kregen allebei nog super de slappe lach over ons favoriete vieze onderwerp tijdens vakantie.